I found it at a shop called Zinin. They also have stuff bt Rice, Housedoctor, Fermob, etc.
I also went to Emma B., Strand West, Dille & Kamille and Rachmaninoff. Check out the websites, as these shops are lovely!!
dinsdag 24 augustus 2010
Bunzlau dishware
As I had the morning off, I went for some home-shopping here in Utrecht. I found this great dishware by Bunzlau.
I found it at a shop called Zinin. They also have stuff bt Rice, Housedoctor, Fermob, etc.
I also went to Emma B., Strand West, Dille & Kamille and Rachmaninoff. Check out the websites, as these shops are lovely!!
I found it at a shop called Zinin. They also have stuff bt Rice, Housedoctor, Fermob, etc.
I also went to Emma B., Strand West, Dille & Kamille and Rachmaninoff. Check out the websites, as these shops are lovely!!
zondag 22 augustus 2010
Dandelion lamp
This image served for some inspiration for our new bedroom. I found it on the Dutch home-selling website Funda. So it's just somebody's house. I'm getting a green wall (like in this picture) and a vintage-like iron bed.
Now I was thinking of what kind of lamp we should get, and i stumbled upon good-old Ikea. I love this lamp Maskros, and it's 'cheap' as well!
Look at some other bedroom's that I really like. The lamp suits them well, don't you think?
(by Ikea)
(by VTwonen)
Now I was thinking of what kind of lamp we should get, and i stumbled upon good-old Ikea. I love this lamp Maskros, and it's 'cheap' as well!
Look at some other bedroom's that I really like. The lamp suits them well, don't you think?
(by Ikea)
(by VTwonen)
Let's all do some more stoop sitting
These movies are made by a video production collective called Everynone
I found them through a blog called 24flinching.
Everyone Forever Now - "Stoop Sitting"
Everyone Forever Now - "Tanning"
General Observations of People - No. 1 "Michael and Catherine"
I found them through a blog called 24flinching.
dinsdag 17 augustus 2010
Home decoration
Blogging about furniture makes me look for.. blogs about furniture!
I've found some more pictures for great inspiration
By creative activity
By style files
By an unknown source (aka i forgot...)
I've found some more pictures for great inspiration
By creative activity
By style files
By an unknown source (aka i forgot...)
maandag 16 augustus 2010
I want this chair!
and also in this particular colour (it's my favourite!)
It's Eames plastic side chair DSR, the image is by VTwonen. I also like the rocking chair (RAR).
dinsdag 10 augustus 2010
maandag 9 augustus 2010
zondag 8 augustus 2010
Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin @ Foam
I'd like to go to the exhibition of Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin at the Amsterdam Photography museum Foam. I'll try to go on a thuesday before school :-)
Finding myself a new bike
When I'll be moving next month, I'm also gonna look for a new job. One at biking-distance, as I'm getting fed up with 2 x 1,5 hrs a day...
This'll mean that I'll 'have' to get myself a proper bike, other than the brick I'm riding at the moment (I've had my bike stolen for at least 4 times within 8 years here in Utrecht).
The bike I'd really love to have is Viva's classic women's shopping bike, the Juliett. and I want it to be red and with a basket!
The following two I adore, but are without bike-rack, so I'm not sure they're the ones for me. (In case you don't know: Dutch people do everything by bike, so I'll need to be able to get is fully loaded. Check out the very last picture...).
Puur's Ari:
This'll mean that I'll 'have' to get myself a proper bike, other than the brick I'm riding at the moment (I've had my bike stolen for at least 4 times within 8 years here in Utrecht).
The bike I'd really love to have is Viva's classic women's shopping bike, the Juliett. and I want it to be red and with a basket!
The following two I adore, but are without bike-rack, so I'm not sure they're the ones for me. (In case you don't know: Dutch people do everything by bike, so I'll need to be able to get is fully loaded. Check out the very last picture...).
Puur's Ari:
Abici's Granturismo Donna:
Dutch style of biking:
477, i love you, originally uploaded by R.bean.Wall art, pt3 - wallpaper and stickers
I really like the (photo) wallpaper bij Eijffinger
I also love the wallstickers bij Ferm. I actually love everything by Ferm!
Here's something else pretty by Ferm (and boy, do i want that jellow cushion!!)
I also love the wallstickers bij Ferm. I actually love everything by Ferm!
Here's something else pretty by Ferm (and boy, do i want that jellow cushion!!)
zaterdag 7 augustus 2010
Wall art, pt2 - posters
By Brainstorm through postercabaret
By Eleanor Grosch through postercabaret
From Etsy:
by honeytree
by dazeychic
also by dazeychic
Wall art, pt1
By Lisa
(unfortunately I have no reference here, I found it on the net a while ago and downloaded it to my computer)
By Apartment Therapy
By Desire to inspire
By Lushlee
By style files
Jude is my law
Somebody at my gym was wearing a great shirt:
I love it!
I assume this is a good enough excuse to post some eye candy, right? So here goes:
I assume this is a good enough excuse to post some eye candy, right? So here goes:
Housedoctor
As i'm moving to my brand new house in september, i'm roaming the internet for furniture. I keep ending up with Danish design. I just love it!
There's one brand i really like, it's Housedoctor (they also have their own blog on blogspot, you can find it through the website).
There's one brand i really like, it's Housedoctor (they also have their own blog on blogspot, you can find it through the website).
Camera straps
Last night I made a search for some nice camera straps to go with my soon-to-arrive Holga 135BC.
I ordered one of these by some fancy fashion magazine woman (her site). Check 'em out:
I ordered one of these by some fancy fashion magazine woman (her site). Check 'em out:
I also found some other lovely straps, made out of leather. As soon as the other strap + cam are in I'll choose on to order. I guess it might be something like this:
Back from the dead
Allright, after this blog being nearly dead, I'll give it another try. But let's say it'll be irregularly updated...
Meanwhile...
zondag 3 januari 2010
Überpsychologie
Hij is al van even geleden, maar daardoor niet minder lollig.
7/9/'09 Column door Jan Blokker in nrc.next.
Nooit meer in analyse
Mooie serie was ’t, Kijken in de ziel. Met een intelligente, luisterende interviewer, die uit het Nederlandse psychiatersbestand louter prettige, verstandige, relativerende gesprekspartners had geselecteerd. Niet dat ik meteen bij allemáál op de divan zou willen, maar er zat geen praatjesmaker tussen, en ook niet iemand met pieterbaancentrumpoeha om zich heen, die Joran van der Sloot maar even hoeft te hebben gezien, of hij schrijft een psychodiagnose van twintig bladzijden waar elke rechter voor zwicht.
Ik was dus net een paar vooroordelen over de beroepsgroep kwijt, toen het televisiecircus over ‘Apeldoorn’ begon, en ja hoor, daar zat ze weer, de hele middag en de hele avond: Corine de Ruiter.
Niet uitgenodigd door Coen Verbraak.
Zou Corine eigenlijk nog weleens praktiseren? Ik bedoel dat je binnen de verzekeringsvoorwaarden in een kort traject van tien visites met al je persoonlijkheidsstoornissen bij haar langs kunt komen om beter te worden? Misschien wel. Maar nodig is het natuurlijk al lang niet meer. Je kunt haar opbellen, en ze hoort al aan je stem wat er mankeert. Je hebt misschien zorgen over een vriendin, of een dierbaar familielid dat de laatste weken wat vreemd is gaan doen. Dan stuur je Corine een voorwerp van de desbetreffende persoon, een zakdoekje, een knoopje, een waaiertje, en per kerende post schrijft de forensisch psychologe terug wat er aan de hand is, en met welk zalfje patiënten als aan wie zij (via het zakdoekje, het knoopje of het waaiertje) heeft kunnen ruiken, dikwijls tot rust komen. Of wat ik al zei: zelf voel je je even niet lekker, maar één sms’je – en over een week ben je weer de oude.
Vanwege die unieke vaardigheden zit Corine vaak bij Kenmerk of Knevel, want dat zijn de rubrieken waar ze kind aan huis is. Men leest haar een opzienbarend krantenbericht voor over een streekpyromaan, of vraagt iets over de eigenaardigheden van de man die in een Japans dorp, 350 kilometer ten noorden van Tokio, zevenendertig buurmeisjes heeft opgegeten – en de deskundige in haar barst los: over de jeugd van de dader, zijn altijd dronken vader (borderline) die ook altijd de psychotische moeder sloeg, en over de zevenendertig buurmeisjes (allemaal een beetje ADHD) tussen wie hij opgroeide, en die op een dag toen hij nog tien moest worden, allemaal spoorloos bleken te zijn verdwenen.
Corine de Ruiter is volgens mij de enige die alles kan zonder menselijk contact (behalve dus met Kenmerkof Knevel) en die voorgoed heeft gebroken met vooroorlogse vormen van behandeling. Voor de miljoenen geestelijk gehandicapten die we tegenwoordig in Nederland hebben is dat natuurlijk een uitkomst. Veel van de artsen met wie Coen Verbraak sprak, deden vroeger wel zes of acht jaar over één therapie. Bij Corine zijn we na een kort telefoontje klaar. Ook als je toevallig al dood bent trouwens. Duizenden manuren zijn geïnvesteerd in de vraag wie Karst T. was, waarom hij Willem-Alexander noemde zoals hij hem noemde en op wie hij wraak zocht. Niemand die erachter kwam. Niemand behalve Corine – die het daderprofiel meteen tot in détails kon dromen.
Zou ze geknipt zijn geweest voor De Tafel van Vijf? Daar dacht ik meteen aan toen ze daarmee begonnen. Maar ze past er niet in, omdat ze een beroep heeft. Maar zou ze als vakvrouw niet de chiromantjes van Net5 adviseren? Wie weet.
Zondag keek ik nog even naar Wim Brands die in z’n boekenrubriek met een Vlaamse freudiaan sprak over de opmars van de farmaceutische industrie waar ze alle gestoorden onder ons willen platgenezen met pillen. Het boek leek me fascinerend. Het heette Het einde van de psychotherapie.
Maar dat leek me ook logisch, nu we Corine hebben
7/9/'09 Column door Jan Blokker in nrc.next.
Nooit meer in analyse
Mooie serie was ’t, Kijken in de ziel. Met een intelligente, luisterende interviewer, die uit het Nederlandse psychiatersbestand louter prettige, verstandige, relativerende gesprekspartners had geselecteerd. Niet dat ik meteen bij allemáál op de divan zou willen, maar er zat geen praatjesmaker tussen, en ook niet iemand met pieterbaancentrumpoeha om zich heen, die Joran van der Sloot maar even hoeft te hebben gezien, of hij schrijft een psychodiagnose van twintig bladzijden waar elke rechter voor zwicht.
Ik was dus net een paar vooroordelen over de beroepsgroep kwijt, toen het televisiecircus over ‘Apeldoorn’ begon, en ja hoor, daar zat ze weer, de hele middag en de hele avond: Corine de Ruiter.
Niet uitgenodigd door Coen Verbraak.
Zou Corine eigenlijk nog weleens praktiseren? Ik bedoel dat je binnen de verzekeringsvoorwaarden in een kort traject van tien visites met al je persoonlijkheidsstoornissen bij haar langs kunt komen om beter te worden? Misschien wel. Maar nodig is het natuurlijk al lang niet meer. Je kunt haar opbellen, en ze hoort al aan je stem wat er mankeert. Je hebt misschien zorgen over een vriendin, of een dierbaar familielid dat de laatste weken wat vreemd is gaan doen. Dan stuur je Corine een voorwerp van de desbetreffende persoon, een zakdoekje, een knoopje, een waaiertje, en per kerende post schrijft de forensisch psychologe terug wat er aan de hand is, en met welk zalfje patiënten als aan wie zij (via het zakdoekje, het knoopje of het waaiertje) heeft kunnen ruiken, dikwijls tot rust komen. Of wat ik al zei: zelf voel je je even niet lekker, maar één sms’je – en over een week ben je weer de oude.
Vanwege die unieke vaardigheden zit Corine vaak bij Kenmerk of Knevel, want dat zijn de rubrieken waar ze kind aan huis is. Men leest haar een opzienbarend krantenbericht voor over een streekpyromaan, of vraagt iets over de eigenaardigheden van de man die in een Japans dorp, 350 kilometer ten noorden van Tokio, zevenendertig buurmeisjes heeft opgegeten – en de deskundige in haar barst los: over de jeugd van de dader, zijn altijd dronken vader (borderline) die ook altijd de psychotische moeder sloeg, en over de zevenendertig buurmeisjes (allemaal een beetje ADHD) tussen wie hij opgroeide, en die op een dag toen hij nog tien moest worden, allemaal spoorloos bleken te zijn verdwenen.
Corine de Ruiter is volgens mij de enige die alles kan zonder menselijk contact (behalve dus met Kenmerkof Knevel) en die voorgoed heeft gebroken met vooroorlogse vormen van behandeling. Voor de miljoenen geestelijk gehandicapten die we tegenwoordig in Nederland hebben is dat natuurlijk een uitkomst. Veel van de artsen met wie Coen Verbraak sprak, deden vroeger wel zes of acht jaar over één therapie. Bij Corine zijn we na een kort telefoontje klaar. Ook als je toevallig al dood bent trouwens. Duizenden manuren zijn geïnvesteerd in de vraag wie Karst T. was, waarom hij Willem-Alexander noemde zoals hij hem noemde en op wie hij wraak zocht. Niemand die erachter kwam. Niemand behalve Corine – die het daderprofiel meteen tot in détails kon dromen.
Zou ze geknipt zijn geweest voor De Tafel van Vijf? Daar dacht ik meteen aan toen ze daarmee begonnen. Maar ze past er niet in, omdat ze een beroep heeft. Maar zou ze als vakvrouw niet de chiromantjes van Net5 adviseren? Wie weet.
Zondag keek ik nog even naar Wim Brands die in z’n boekenrubriek met een Vlaamse freudiaan sprak over de opmars van de farmaceutische industrie waar ze alle gestoorden onder ons willen platgenezen met pillen. Het boek leek me fascinerend. Het heette Het einde van de psychotherapie.
Maar dat leek me ook logisch, nu we Corine hebben
woensdag 23 december 2009
Sneeuw
Het onderstaande is uit nrc.next door Walter van den Berg
Het intensiefste wat ik op 21 december 2009 heb gedaan, de maandag waarop werkend Nederland stilviel door een dik pak sneeuw, is het aanmaken van een twitter hashtag. Nee, dit wordt geen technisch verhaal over sociale media – dit gaat over de rust die over Nederland viel toen het land werd toegedekt.
Nederland had zijn wekker braaf om zeven uur gezet, maar de NS zei nog steeds dat je beter niet op de trein kon stappen, en de ANWB raadde autorijden af. Het had een hoog wij van wc-eendgehalte, zag ik iemand op twitter zeggen – maar dan negatief. Hoewel, negatief? Ik drukte mijn wekker om zeven uur uit, zocht even uit hoe het zat met de treinen (ik moest vanuit Amsterdam naar Den Haag voor mijn werk), haalde mijn schouders op, en sliep een uurtje verder.
Dat extra uur was welkom: het laatste rondje met de hond de vorige avond was nogal uitgelopen. Het park was te wit geweest, te stil, en om één uur 's nachts ongegeneerd sneeuwballen naar je enthousiaste hond gooien zit een beetje in dezelfde categorie als zwemmen met dolfijnen, als je mensen die ooit met dolfijnen hebben gezwommen moet geloven. Dat kan dus veel simpeler: een pak sneeuw en een hond.
Weeralarm, of nee, toch niet, en dan kamervragen over waarom er geen weeralarm was gegeven door het KNMI, want Piet Paulusma had het wel zien aankomen. Auto's die schuivers maken, Afgelaste wedstrijden in het weekend, het Dickensfestijn in Deventer waar 20.000 bezoekers minder dan verwacht waren, koopzondagen waar niemand op afkwam. 'Mensen bleven binnen of gingen recreëren in de sneeuw,' zei Trouw.
Het meestgebruikte woord hiervoor is chaos. Chaos? Twintigduizend mensen minder naar Deventer? Ik herhaal: 'mensen bleven binnen of gingen recreëren in de sneeuw.'
Na zo'n zondag de gordijnen opentrekken en dan die sneeuw nog steeds zien liggen. Natuurlijk: als er dingen zijn die je móet doen, als je echt de weg opmoet, is het klote. Maar er waren op 21 december 2009 vast een heleboel Nederlanders die hebben gedacht: weet je wat: ik werk thuis. Of: ik doe helemaal niks. En door die opengetrokken gordijnen zie je de auto's van de mensen die echt moesten stapvoets rijden, je ziet een paar voetgangers (voor het beeld mag je nu een moeder met een slee aan een stevig touw voor je zien, twee kinderen in hun kerstvakantie erop) en iemand die het aangedurfd heeft zijn fiets van het slot te halen. En iedereen gaat even snel. Of beter: even langzaam. De sneeuw is egaliserend.
Nederland lag stil. Nederland bleef thuis. En zo erg was dat niet.
Ik bleef ook thuis, op 21 december 2009. Natuurlijk nog een wandeling met de hond die zijn liefde voor sneeuw nog niet verloren had, na een nachtje slaap, links en rechts andere hondenmensen begroetend. Maar verder: dingen doen die ik voor mijn werk thuis kon doen, wachten op de conference call van twee uur – en die hashtag op twitter aanmaken.
Want: op 21 december 2009 wilde mijn verkering vanuit Tilburg terug naar Amsterdam komen. En het enige dat de NS deed was zeggen dat er weinig werd gereden. Dus ik riep twitterend-zich-op-stations-bevindend Nederland op te tweeten welke treinen er wel reden, want ik wilde mijn verkering graag thuis hebben. Doe het met een hashtag, dan heeft iedereen er wat aan, zei ik. Een hashtag is een overdreven benaming voor een woord met een # ervoor.
Ik had bedacht: zet #snov in je bericht (voor sneeuw en ov) en heel Nederland kan zoeken op dat woord om live te zien of er een trein op je traject rijdt. Het had niet veel nut. Iemand zei iets over Den Haag en Utrecht, en iemand anders zei iets over de sprinter tussen Rotterdam en Hoek van Holland. Niets over een rit van Tilburg naar Amsterdam. Iemand twitterde nog iets over een sneeuwballengevecht. En mijn verkering twitterde na tweeëneenhalf uur reizen, ongeveer, dat ze in een Amsterdamse tram zat.
Nederland was toegedekt, op 21 december 2009, en echt: zo erg was het niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)